Un blog es la oportunidad de mostrar tus intimidades neuronales a un desconocido conocido, si eres un exhibicionista personal. De lo contrario, el blog se convierte en la exposición de aquello que quieres que vean los demás de uno mismo; haciendo invisible aquello que no se reconoce como propio o aquello que se etiqueta como cotidiano. Sea cual sea mi caso (que estoy por descubrir)... Ladies and Gentlemen... Cojan todos sus conocimientos, habilidades y emociones (mejor si son negativas) y prepárense para nada nuevo. Los que carezcan de alguno de los elementos anteriores aférrense a cualquier bien material más o menos preciado, o quizás convenzan al primer desconocido que pase por la calle para que les provoque alguna reacción en sus planas vidas neuronales. ¡¡¡Bienvenidos a mi particular mundo!!!

domingo, 13 de abril de 2008

...ens estimàvem, ens destrossaven mutuament ses vides...

He caminado en busca del sol, y aunque no lo haya encontrado, aunque hayamos jugado al escondite mutuamente, me siento bien. Este domingo nebuloso, denso y calmado ha desaparecido y ahora vuelvo a sentirme vivo. He caminado azarosamente, sin camino escogido, sin ser consciente de mi mismo y sin intentar pisar encima de alguna huella solitaria. Y en ese camino he vuelto a recordar. He recordado aquel dulce sabor. El sabor de un zumo recién exprimido de mandarina tomado en biberon. Como mi madre siempre cuenta, cuando era pequeño empecé a coger muchos resfriados (jajjaja como ahora) y aquel médico de cabecera que había aprendido gracias a lo que deja ver la vida, le aconsejo darme un biberon de zumo de dos mandarinas, clementinas para ser más exacto. Ella siempre cuenta la excitación y alegría que provocaba en mi el hecho de ver el biberon lleno de ese precioso líquido naranja, dulce y jugueton. Lo cogía con ansia y lo tomaba como si fuera el último. Mi padre rie al recordar mi cara cuando las clementinas pensaron marcharse a otro lugar menos frío y mis biberones dejaron de ser ácidos y revoltosos. No recuerdo el sabor de mi primer biberón, ni tan sólo del último; pero ha quedado en mi memoria una huella profunda, llena de minusculos detalles y de sensaciones increíbles que vuelven sólo con sobrepasarlo en mi pensamiento.
El camino también ha dado para repasar las tristezas, melancolías y los sentimientos. Pero, aún así, he sentido el olor de la ciudad, de las personas y ha vuelto pasar el aroma dulce y naranja...

2 comentarios:

Catalina79 dijo...

Ho sé.

richar dijo...

Es tan corto como doloroso. No era para nadie en concreto, solo es una constante en mi vida. Es fruto de escuchar muchas veces la misma canción, ya no sé si por repetirlo tanto, se ha hecho un pensamiento íntimo.

"Tots el motors" - Antonia Font
Encara no m´ho crec
i ja torn a ser a un satèl·lit
que fa voltes en línia recta.
T´has fet desaparèixer
i jo he perdut sa corba
i s´anestèsia, i he plorat.
Necessit un centre de gravetat,
necessit un atles d´espirals
que me dugui a conèixer i a tancar
una fonoteca d´auriculars.

I que sonin tots es motors
d´impossibles aviadors,
que te duguin a comprovar
que es teus somnis són africans.

Mos estimàvem,
mos destrossàvem mútuament ses vides,
mos acabàvem, mos fèiem companyia,
mos caducàvem, mos dedicàvem
quasi sempre es dies,
mos sexuàvem, mos gastronomíem.

Que s´encenguin es aspersors,
que mos reguin tots es codonys,
que no sé si s´han de regar,
perquè jo som més de la mar.